45-lecie jaworznickiego DPS-u

Dom Pomocy Społecznej w Jaworznie ma już 45 lat. Gratulacje z okazji jubileuszu, na ręce dyrektora Sławomira Łuszcza, złożyła zastępca prezydenta Monika Bryl oraz przedstawiciele kościoła.

Jubileuszowe uroczystości zwieńczyła Mszą św. koncelebrowana przez biskupa sosnowieckiego Grzegorza Kaszaka.

Obecnie Dom Pomocy Społecznej w Jaworznie zamieszkuje ponad stu mieszkańców. Nad całością zadań czuwa wyspecjalizowany personel: pracownicy socjalni, psycholog, pielęgniarki, opiekunki, pokojowe, rehabilitanci. Dom posiada własną kuchnię, gdzie sporządzane są smaczne posiłki uwzględniające zalecane diety oraz własną pralnię, a także samochód dostosowany do przewozu niepełnosprawnych, także tych na wózkach inwalidzkich.
 

***

W latach czterdziestych ubiegłego wieku do Jaworzna przyjechał ksiądz Walenty Przebinda. Od początku pobytu w mieście widział konieczność istnienia Domu – bezpiecznej przystani dla ludzi cierpiących, samotnych, starców i sierot. Ksiądz Przebinda należał do organizacji Caritas i to pod jej patronatem zaczął urzeczywistniać marzenia o miejscu, gdzie każdy mógł znaleźć schronienie, ciepłą strawę i trochę ciepła domowego. Prace budowlane trwały od 1946 r. do 1950 r. Ksiądz Przebinda umiał zmobilizować społeczeństwo miasta Jaworzna do prac przy budowie oraz do hojności. Duża część robót została wykonana w czynie społecznym. Parafia jaworznicka rozprowadzała wśród swoich wiernych okolicznościowe kartki świąteczne i widokówki, które pełniły formę "cegiełki".

Ukończenie prac związanych z budową Domu Starców i Sierot w Jaworznie zbiegło się z radykalną zmianą w polityce władz państwowych, które niechętnie przyznawały konieczność istnienia tego typu instytucji. Budynek przejęto na potrzeby szpitala miejskiego. Po przeniesieniu szpitala do nowej siedziby w roku 1971 decyzją Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie utworzono w nim Państwowy Dom Pomocy Społecznej dla ludzi samotnych, chorych, starych znajdujących się w trudniej sytuacji materialnej i mieszkaniowej. Dom był przygotowany na przyjęcie 85 osób. Pierwszych mieszkańców przyjęto 17 października 1972 roku. Placówka od początku była przeznaczona dla osób przewlekle chorych, dotkniętych różnymi schorzeniami, wymagających całodobowej opieki wykwalifikowanego personelu.

W 1993 r. rozpoczęto rozbudowę budynku. W dobudowanej części powstała kaplica, sala gimnastyczna i pralnia, zainstalowano również windę. Zwiększyła się ilość pokoi i urządzeń sanitarnych. Podniósł się komfort zamieszkania. Na przestrzeni lat kierownictwo Domu zainicjowało i ukończyło z powodzeniem szereg inwestycji i prac modernizacyjnych. Dostosowano obiekt do wymogów przeciwpożarowych, wyposażono salę gimnastyczną w profesjonalny sprzęt rehabilitacyjny, a pokoje mieszkańców w funkcjonalne meble i urządzenia właściwe dla ludzi o ograniczonej motoryce.